Buyruk
Doğuşlular buyruk verirken davullarını açar, tokmaklarını çıkarır, kısa bile olsa bir tören yaparlar. Bu törenin yapısı kişiden kişiye bütünüyle değişir ama neredeyse tümü buyruğu verirken bir yandan davul vurup, oynarlar.
Bu sırada da tinin ya da albızın adını anıp, buyruğu söyleyip, ardından "uruy!" derler. Tözüne buyruk verirken çoğu doğuşlu "tözüm" diye seslenir ama kimisi kendince ad da verir.
Örneğin: "Mandarşın, tiken birle sançgıl! Uruy!"
Doğuşlular tözlerine, yersulara ve albızlara istediklerini yaptırmak için buyruklar verirler.
Tinin ya da albızın bir evresine ulaşınca, o evredeki tüm buyrukları da verebilir.
Özel bir kural olmadıkça doğuşlu, buyruğu verirken görebildiği ya da dokunabildiği kişileri hedef gösterebilir.
- Tutturursa: Verdiği buyruğun evresi sayısınca düğüm çözer ve buyruğun kurallarını uygular.
- Tutturamazsa: Buyruğun evresinin 2 katı sayısınca düğüm çözer ve buyruğun kurallarını uygular.
- Coşarsa: Gerekenden 1 düğüm az çözer.
- Çuvallarsa: Buyruğu verdikten sonra afallar.
Düğüm sayısı yetmiyorsa buyruk boşa gider. Kalan düğümler de çözülür.
Buyruk birine saldırmasıysa, kuralda bu belirtilir. Bu durumda genellikle savunmayla kıyaslanır.
İz
Tinlerin ve albızların bir buyruğu belli bir süre boyunca uygulamasına izlemek denir. Kimi buyruklar, tinin ya da albızın bir süre boyunca bir hedefi izlemesini söyler.
- O süre boyunca verilen buyruğu yerine getirmeyi sürdürür, gerekiyorsa aralıklarla etkisini tekrarlar.
- Bir hedefi izliyorken yeni buyruklar alabilir.
- Aksi belirtilmedikçe, aynı iz yığılmaz.
- Buyruğu veren kişi, izi bir hamleyle silebilir.